donderdag 29 april 2010
Donderdag 29 april 2010 !! Karibu Sana! EINDELIJK!! Na drie maanden en twee weken zijn we terug in België aangekomen.
Gisteren was het een vermoeide, maar geslaagde dag die we niet snel zullen vergeten. ’s Morgens werden we opgebeld door de receptie van het hotel om te melden dat het 2.30 uur was en we om 3.30 uur naar de luchthaven vertrokken, maar gelukkig waren wij al van 1.30 uur wakker, want we waren wel wat nerveus. Zullen we nu echt naar huis gaan of krijgen we weer te horen dat het niets zal zijn. We namen elk een verfrissende douche en gingen dan maar naar beneden, want op die hotelkamer zitten wachten zagen we niet zitten. Beneden aangekomen stuurden ze ons meteen naar het restaurant waar daar stond opnieuw een ontbijtbuffet op ons te wachten. We vonden wit wel grappig, want we hadden dit niet verwacht. De mensen hadden alles op tijd klaargezet zodat we nog iets konden eten voor we vertrokken. Om niet te eten vonden we niet respectvol dus aten we toch enkele dingen, want anders gingen we ons schuldig voelen. Het smaakte ons wel.
Om 3.30 uur werden we dan door een grote bus opgehaald aan het hotel, want niet allen wij drie moesten naar de luchthaven nog een zevental andere mensen die ook op deze vlucht moesten.
De mensen op de luchthaven begonnen ons al te kennen, want ze hadden ons al verschillende keren gezien. Niet alleen toen we daar voor niets stonden omdat er geen vlucht was, maar ook als we onze ouders afhaalden en terugbrachten. Ze waren blij voor ons dat we naar huis konden, maar ze vonden het ook wel jammer omdat ze ons niet meer zouden zien. Het was ook leuk voor ons, om eindelijk eens verder dan de balie te gaan in de luchthaven. Dat op zich al gaf ons een leuk gevoel.
Eenmaal op het vliegtuig kregen we meteen terug een ontbijt aangeboden. We moesten eerst 40 minuten vliegen naar Nairobi en dan een uurtje wachten om naar Amsterdam te gaan. Het eerste vliegtuig naar Nairobi was een klein, maar gezellig vliegtuig. We babbelden veel en haalden goede herinneringen naar boven. We beseften maar een klein beetje dat het nu echt was en naar huis gingen.
In Nairobi moesten we nog een klein beetje stappen en kregen we een formulier om in te vullen dat we het land verlieten. We stapten meteen naar gate 12 en moesten een kleine 10 minuten wachten. Daarna was het tijd om het vliegtuig op te stappen en te vertrekken. Brr… Het was wel een raar gevoel, want nu was het echt zo ver. We vertrokken naar huis.
Het vliegtuig van Nairobi naar Amsterdam was dan wel weer supergroot en heel luxueus in vergelijking met het vorige. We konden naar de TV en films kijken, maar ook naar verschillende soorten Radiozenders en naar kinderfilms. Van alles pikten we iets mee, want het was tenslotte onze laatste keer op het vliegtuig. De vlucht verliep heel goed met af en toe wat turbulentie. We konden ook wat slapen en dit deed ons wel deugd. De laatste twee uren hadden we heel veel de slappe lach en luisterden we naar de Keniaanse muziek op onze MP3’s. Gelukkig dat we deze bij ons hadden, want zo konden we nog eens de muziek van daar opsnuiven.
Uiteindelijk was het zover! We kwamen aan in Amsterdam. We spurten meteen naar de achterkant van het vliegtuig, want we zaten namelijk op de voorlaatste rij maar ze wisten ons te vertellen dat we helaas via de voorkant weg moesten. We sloten aan in de rij, maar die ging zo traag vooruit dat we toch even moeten wachten. Nog even ons pasport tonen en dan snelden we met drie naar de bagageruimte om onze valiezen te zoeken. We waren één van de laatste, want we zagen telkens onze valies vanuit de verte een toertje draaien op de band. Met een volgeladen kar trokken we naar de uitgang die we toch wel even moesten zoeken. Gelukkig zagen we in de verte nog enkele mensen wandelen en liepen we snel naar buiten. We waren supernerveus want we wilden nu echt wel onze ouders zien. We waren superblij dat deze de eersten waren die we zagen als we door de deur wandelden. Het was best grappig want onze kar met al onze valiezen lieten we staan en we stormden ons ouders in de armen. Beiden waren we blij om eindelijk onze familie in de armen te sleuren.
Nadien namen we afscheid van elkaar en reden we naar huis, want we moesten namelijk nog een lange weg afleggen voor we thuis waren. Het nadeel was dan nog dat er heel veel file was en we iets later tot 21.00 uur aankwamen in onze huizen. Stephanie bezocht meteen haar meme en Kathy werd thuis opgewacht door haar meme en pepe. Na wat bezoek te hebben gehad kropen we al snel in ons bed, want we waren verschrikkelijk moe.
Vandaag is het voor beiden al een drukke dag geweest. Ons gerief langs de kant doen, onze school verwittigen dat we thuis zijn, onze stageschool, vrienden opzoeken… Er zullen ons nog drukke dagen te wachten staan. Niet alleen dat we onze stage moeten voorbereiden voor volgende week, maar ook onze verhalen en belevenissen aan iedereen vertellen, mensen op bezoek hebben… De eerste paar weken zullen we zeker nog niet te veel kunnen rusten.
We zijn alvast blij dat we dit avontuur van drie maanden en twee weken hebben kunnen beleven zoals we maandag al vertelden. We zullen Kenia zeker missen en het zal lastig worden, maar gelukkig kunnen we onze belevenissen delen met elkaar, vrienden en met onze ouders die ons een bezoekje hebben gebracht. Zo zal het gemis wat lichter worden. Het zal ook raar doen om wekelijks onze blog niet meer aan te vullen, maar wie weet als we nog eens terug gaan met z’n tweeën dat we jullie weer kunnen verrassen met allerlei nieuwe verhalen en belevenissen.
Tot later iedereen! En nogmaals dank je wel voor de vele berichtjes op ons gastenboek, gsm’s, de telefoontjes, de brieven, e-mails, de steun, de sponsoring en zoveel meer en tot binnen enkele dagen!
Jambo jambo iedereen! Dinsdag 27 april 2010
Hier zijn we dan terug, niet terug in België, maar nog steeds in het verre, warme, Kenia.
Toen we deze morgen rond een uur of twee werden opgehaald door onze vaste taxi beseften we echt dat ons driemaanden onvergetelijke avontuur nu echt afgelopen was. We kropen met een klein hartje in de taxi en wierpen nog even een blik naar alle dingen waar we de voorbije 14 weken gewoond hadden. De tranen stonden in ogen, maar helaas komen aan alle mooie liedjes een einde.
Slapen konden we niet, want we wilden nog met onze ogen afscheid nemen van alles en we besloten om maar te slapen op het vliegtuig, want zo gaat de tijd tenslotte sneller vooruit.
Eenmaal aangekomen op de luchthaven rond 3.30 uur merkten we op dat we de eersten waren. Geen kat was er te bespeuren enkel zwarte raven. We wachten bijna twee uur tot uiteindelijk de luchthaven openging. Voor de zoveelste keer stopten we onze gsm’s, riemen, rugzakken in een mandje legden we onze valies op de band en stapten we door de check-in. Oef alles verliep goed, geen problemen tot we aankwamen aan de balie en onze tickets toonden.
We kregen te horen dat er geen vlucht was van Mombasa naar Nairobie en naar Amsterdam. De vlucht was pas een dag later, maar wij werden er wel niet van op de hoogte gebracht. Weer de zoveelste teleurstelling voor ons en onze familie. We vonden het wel al raar dat de luchthaven pas om 5.00 uur openging en om 6.00 uur moesten we de lucht in.
We dachten eerst dat het een grap was, maar helaas was dit niet zo. Er vielen vele traantjes op de luchthaven niet alleen van ons, maar ook van andere mensen, want veel mensen verlangden om naar huis te gaan net zoals ons. Ze verschoten ervan dat wij al 11 dagen vast zaten en hier uiteindelijk al drie maanden hadden verbleven. Ze hadden medelijden met ons, want ze zagen dat we het wel moeilijk hadden omdat we niet naar huis konden.
We besloten om nog even te wachten om onze ouders te verwittigen tot we meer zekerheid hadden, want de luchthaven wist nog niet of ze ons op hotel konden laten gaan of dat we voor de derde keer terug moesten naar Maweni, onze woonplaats van de voorbije drie maanden en twee weken. Het wachten duurde precies uren, maar uiteindelijk kregen we meer nieuws. We kregen een hotel aangeboden voor een nacht met ontbijt,; lunch en diner inbegrepen. Langs de ene kant waren we opgelucht we moesten niet terug naar Maweni, maar langs de andere kant wilden we nu echt wel naar huis, want al dat gesleur en gedoe met onze valiezen en de luchthaven waren we echt wel moe.
Rond een uur of 6.00 werden we opgehaald door een minibusje. Met zijn drieën en onze vele valiezen trokken we naar het Nyali International Beach Hote waar we rond 6.30 uur aankwamen. We kregen een kamer voor twee personen aangeboden, want we wilden niet dat we gesplitst zouden worden. We zochten meteen onze kamer op en gingen een kwartiertje op ons bed rusten, want we waren echt kapot. Rond 7.00 uur gingen we meteen naar de ontbijttafel, want onze maag kon wel wat eten gebruikten. We werden meteen geconfronteerd met heel wat luxe, want de voorbije drie maanden hadden we dat niet meer gezien. Het eten was er zeer lekker, want het was luxueus want het was een ontbijtbuffet. We aten aardappelen, eitjes, boterhammen, fruit… alles wat we maar wensten. We kwamen niets te kort. Na ons ontbijt gingen we onze kamer opzoeken en gingen we slapen, want de voorbije nacht was maar een nacht van twee uren. We sliepen rond een uur of 12 met zijn drieën samen in een bed, maar dat kon ons niet schelen, want we waren veel te moe.
Toen we opstonden was het meteen al tijd om opnieuw te gaan eten. Kathy en ik aten een heerlijke pizza en Annelies nam een lasagne. Het smaakte ons echt, maar moesten wel steken om alles op te krijgen, want zoveel eten waren we niet meer gewoon.
Na ons middageten maakten we een wandeling doorheen het hotel en er buiten. Rond een uur of vier dronken we een kopje thee of koffie en aten we een pannenkoek. Daarna zochten we meteen weer onze hotelkamer op en keken we naar een film, maar helaas hebben we er niet veel van gezien, want met z’n drieën werden we wakker rond een uur of 19.00 uur. We verfristen ons even en trokken daarna opnieuw naar het restaurant om daar te genieten van een uitgebreid diner.
Nu zijn we terug op onze hotelkamer. Het eten daarjuist was veel te lekker en we kunnen echt niet meer, gelukkig was het maar voor één dag, want anders zou dit niet goed komen. We voelden ons ook niet echt op ons gemak, want nu zagen we echt het tegenovergestelde van hetgeen waar we drie maanden geleefd hebben.
Helaas hebben we nu geen internet, maar we zullen ons bericht zeker posten van zodra we thuis zijn. We kijken er alvast naar uit om onze familie en vele vrienden terug te zien.
Tot later iedereen. Wij zullen nu naar dromenland gaan. Lala salama…
Abonneren op:
Posts (Atom)
