Deze morgen ging onze wekker af rond 9.00 uur en stonden we meteen op. We hadden eindelijk een goede nachtrust achter de rug en dat was wel nodig, want de laatste dagen kunnen we niet zo goed slapen. Misschien heeft dit ook te maken met een stressende situatie, omdat we nog steeds niet weten wanneer we naar huis kunnen vertrekken.
Hopelijk weten we snel iets meer, want we zijn het wachten wat beu aan het worden.
Deze namiddag trokken we naar de familie van Rene om afscheid te nemen, want wie weet vertrekken we morgen toch richting België en zullen we ze niet meer zien voor een tijdje. Deze familie zijn heel goede vrienden geworden en we zullen in de toekomst zeker nog contact blijven houden. Rene was jammer genoeg niet aanwezig, want hij zit al enkele dagen in Nairobi om enkele zaken te regelen.
We belden opnieuw onze vast pikipiki en die bracht ons naar het huis van de familie. Hij begint ons al goed te kennen en heeft ons een goed prijsje zodat we hem zullen blijven bellen om ons rond te voeren.
Eenmaal aangekomen bij de familie merkten we al snel dat er niet veel leven in huis zat, want iedereen was een middagdutje aan het maken. Enkel de oma en mama van Rene waren wakker en die gingen eten maken voor ons, zodat we deze avond op ons gemak waren en niet meer hoefden te koken. Terwijl zij eten maakten trokken wij opnieuw naar de “winkelstraatjes” om daar nog enkele geschenkjes te kopen.
We kwamen opnieuw veel bekende mensen tegen en het was best grappig want we kochten enkele Afrikaansen potatoes omdat we honger hadden en aten die langs de weg ergens op. Terwijl we deze lekkerheden opsmulden was het de ene persoon na de andere die we kenden en die even een stop hield om met ons te praten. Het was precies de zoete inval in Ukunda. We werden ook getrakteerd op een heerlijke soda van een vriend omdat we misschien morgen vertrekken en hem niet meer zullen zien.
Ze wisten ons ook allemaal te vertellen dat ze ons zullen missen en allemaal vragen ze wanneer we terugkomen, maar helaas weten we dit nog niet. Ze lachen met ons als we zeggen dat we terugkomen wanneer we geld hebben voor het vliegtuig, want de meesten denken omdat we blank zijn dat we veel geld hebben. Was dat maar waar!
Achter het gebabbel en tussenstops konden we uiteindelijk toch nog naar de winkels gaan die we wilden en ze beginnen ons al goed te kennen, want we worden hier al aanzien als Keniaanse meisjes, want ze weten al dat ze geen muzunguprijs moeten vragen aan ons. Dat is best leuk!
Ondertussen was het al 17.30 uur en besloten we om naar het huis van Rene terug te gaan, want we hadden wel wat honger gekregen. Eenmaal aangekomen was het eten al klaar en konden we meteen beginnen smullen. Het werden heerlijke aardappelen met een Afrikaans sausje van groentjes. Als je het eten zou zien zou je denken dat het iets anders is, maar als jullie het zouden ruiken en opeten zouden jullie dit zeker lusten, want het eten van hier om je vingers van af te likken. We zullen het Afrikaanse eten zeker missen en het zal opnieuw wennen worden aan het Belgisch eten.
Nadat ons eten wat gezonken was, was het tijd om naar huis te gaan, maar we konden niet weg zonder afscheid te nemen van de familie van Rene. We maakten vlug nog enkele sfeerfoto’s en wisselden onze adressen uit zodat we nog contact kunnen blijven houden. Het werd wel wat moeilijk om afscheid te nemen, want we voelde dat er verdriet in de lucht hing.
Terwijl we afscheid namen was onze vast pikipiki aangekomen en konden we naar huis vetrekken, want het was al donker geworden.
We hadden weer enorm veel lachbuien op de pikipiki, maar dat was misschien omdat we met gemengde gevoelens naar huis gingen.
Eenmaal thuisgekomen plooiden we onze was op en stopten we alle dingen die we niet meer nodig hebben in onze valies. Hopelijk weten we snel iets meer en kunnen we eindelijk met zekerheid weten wanneer we nu eindelijk vertrekken.
Deze avond zal het waarschijnlijk een rustige avond worden en kijken we naar een filmpje en nogmaals naar onze foto’s van de voorbije maanden, want we zullen deze plaats hier zeker missen. Het is onze tweede thuis geworden zoals enkel andere Kenianen ook al hebben opgemerkt.
Lala salama iedereen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten