Hier zijn we dan terug, niet terug in België, maar nog steeds in het verre, warme, Kenia.
Toen we deze morgen rond een uur of twee werden opgehaald door onze vaste taxi beseften we echt dat ons driemaanden onvergetelijke avontuur nu echt afgelopen was. We kropen met een klein hartje in de taxi en wierpen nog even een blik naar alle dingen waar we de voorbije 14 weken gewoond hadden. De tranen stonden in ogen, maar helaas komen aan alle mooie liedjes een einde.
Slapen konden we niet, want we wilden nog met onze ogen afscheid nemen van alles en we besloten om maar te slapen op het vliegtuig, want zo gaat de tijd tenslotte sneller vooruit.
Eenmaal aangekomen op de luchthaven rond 3.30 uur merkten we op dat we de eersten waren. Geen kat was er te bespeuren enkel zwarte raven. We wachten bijna twee uur tot uiteindelijk de luchthaven openging. Voor de zoveelste keer stopten we onze gsm’s, riemen, rugzakken in een mandje legden we onze valies op de band en stapten we door de check-in. Oef alles verliep goed, geen problemen tot we aankwamen aan de balie en onze tickets toonden.
We kregen te horen dat er geen vlucht was van Mombasa naar Nairobie en naar Amsterdam. De vlucht was pas een dag later, maar wij werden er wel niet van op de hoogte gebracht. Weer de zoveelste teleurstelling voor ons en onze familie. We vonden het wel al raar dat de luchthaven pas om 5.00 uur openging en om 6.00 uur moesten we de lucht in.
We dachten eerst dat het een grap was, maar helaas was dit niet zo. Er vielen vele traantjes op de luchthaven niet alleen van ons, maar ook van andere mensen, want veel mensen verlangden om naar huis te gaan net zoals ons. Ze verschoten ervan dat wij al 11 dagen vast zaten en hier uiteindelijk al drie maanden hadden verbleven. Ze hadden medelijden met ons, want ze zagen dat we het wel moeilijk hadden omdat we niet naar huis konden.
We besloten om nog even te wachten om onze ouders te verwittigen tot we meer zekerheid hadden, want de luchthaven wist nog niet of ze ons op hotel konden laten gaan of dat we voor de derde keer terug moesten naar Maweni, onze woonplaats van de voorbije drie maanden en twee weken. Het wachten duurde precies uren, maar uiteindelijk kregen we meer nieuws. We kregen een hotel aangeboden voor een nacht met ontbijt,; lunch en diner inbegrepen. Langs de ene kant waren we opgelucht we moesten niet terug naar Maweni, maar langs de andere kant wilden we nu echt wel naar huis, want al dat gesleur en gedoe met onze valiezen en de luchthaven waren we echt wel moe.
Rond een uur of 6.00 werden we opgehaald door een minibusje. Met zijn drieën en onze vele valiezen trokken we naar het Nyali International Beach Hote waar we rond 6.30 uur aankwamen. We kregen een kamer voor twee personen aangeboden, want we wilden niet dat we gesplitst zouden worden. We zochten meteen onze kamer op en gingen een kwartiertje op ons bed rusten, want we waren echt kapot. Rond 7.00 uur gingen we meteen naar de ontbijttafel, want onze maag kon wel wat eten gebruikten. We werden meteen geconfronteerd met heel wat luxe, want de voorbije drie maanden hadden we dat niet meer gezien. Het eten was er zeer lekker, want het was luxueus want het was een ontbijtbuffet. We aten aardappelen, eitjes, boterhammen, fruit… alles wat we maar wensten. We kwamen niets te kort. Na ons ontbijt gingen we onze kamer opzoeken en gingen we slapen, want de voorbije nacht was maar een nacht van twee uren. We sliepen rond een uur of 12 met zijn drieën samen in een bed, maar dat kon ons niet schelen, want we waren veel te moe.
Toen we opstonden was het meteen al tijd om opnieuw te gaan eten. Kathy en ik aten een heerlijke pizza en Annelies nam een lasagne. Het smaakte ons echt, maar moesten wel steken om alles op te krijgen, want zoveel eten waren we niet meer gewoon.
Na ons middageten maakten we een wandeling doorheen het hotel en er buiten. Rond een uur of vier dronken we een kopje thee of koffie en aten we een pannenkoek. Daarna zochten we meteen weer onze hotelkamer op en keken we naar een film, maar helaas hebben we er niet veel van gezien, want met z’n drieën werden we wakker rond een uur of 19.00 uur. We verfristen ons even en trokken daarna opnieuw naar het restaurant om daar te genieten van een uitgebreid diner.
Nu zijn we terug op onze hotelkamer. Het eten daarjuist was veel te lekker en we kunnen echt niet meer, gelukkig was het maar voor één dag, want anders zou dit niet goed komen. We voelden ons ook niet echt op ons gemak, want nu zagen we echt het tegenovergestelde van hetgeen waar we drie maanden geleefd hebben.
Helaas hebben we nu geen internet, maar we zullen ons bericht zeker posten van zodra we thuis zijn. We kijken er alvast naar uit om onze familie en vele vrienden terug te zien.
Tot later iedereen. Wij zullen nu naar dromenland gaan. Lala salama…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten