Deze morgen moesten we opnieuw wat vroeger opstaan, want we moesten nog onze volledige bagage verzamelen. We zagen daar wel tegenop, want we schoten eigenlijk wat laat in gang en alles moest dus harakaraka (snel) gebeuren. Het was een reis tegen de tijd. Katthy had daar geen problemen mee, maar Stephanie daarentegen had toch wel wat hulp nodig, want het ging maar niet vooruit.
Tussen het pakken door kregen we te horen van Stephanie haar papa dat de luchthaven in Schiphol gesloten was door een vulkaanuitbarsting in IJsland. Het was even panikeren, omdat we niet wisten wat we precies moesten doen, maar we deden ons best om het hoofd koel te houden.
Gelukkig waren we op tijd klaar met inpakken en konden we nog afscheid nemen van iedereen. Dit was één van de minder leuke dingen van onze verblijf de voorbije drie maanden, maar aan alles komt jammer genoeg een einde. Zoals ze zeggen mooie liedjes duren niet lang. Er zijn dan ook heel veel traantjes gevallen. De traantjes die bleven maar stromen tot we aan de ferry kwamen.
Eenmaal aangekomen kwamen we voor een verrassing te staan. Toen we namelijk gingen inchecken kregen we te horen dat er geen enkele vlucht was van Nairobi naar Schiphol. Ze zeiden ons dat het beter was om terug te keren naar de plaats waar we de komende drie maanden hadden verbleven, want Nairobi was volgens niet echt veilig voor jonge meisjes zoals ons. Op dat moment stond onze telefoon ook roodgloeiend, want we werden voortdurend opgebeld door onze ouders die ons raad gaven of die soms ook wat zaagden. Soms eindigde dit wel eens in korte ruzie, maar we begrepen wel hun reactie, want ze keken echt uit naar onze terugkomst. Wij zaten op dat moment met een dubbel gevoel, want langs de ene kant wilden we naar huis gaan voor onze familie en vrienden terug te zien, maar langs de andere kant verlangden we om al onze vrienden terug te zien, want helaas was het afscheid nemen maar van korte duur.
We werden ook van puntje naar paaltje gestuurd en dat was geen lachertje met onze zware valiezen. Uiteindelijk gingen we dan toch inchecken om naar Nairobi te vliegen, maar helaas was de balie al gesloten. Met wat smeken lieten ze ons toch nog door de check-in, maar dan belde de papa van Kathy met een mevrouw van achter de balie en ze verzekerden ons dat we beter zouden blijven en wachten tot we een telefoontje krijgen dat we een vlucht hebben. Het werd een drukke, mar lastige dag. Niet alleen het afscheid nemen, maar ook door het heen-en weergeloop op de luchthaven. Gelukkig werden we goed opgevangen in de luchthaven door alle vriendelijke mensen en verzekerden ze onze ouders dat we niets opnieuw hoeven te betalen als er opnieuw een vlucht was naar Schiphol. We kregen dit zelf als bewijs op een papier en we kregen ook enkele telefoonnummers om te bellen of er een vlucht was naar Schiphol.
Uiteindelijk bleven we dan toch in Mombasa en wachten we zeker 2 uren op onze taxi-chauffeur. Om iets voor 23.00 uur vertrokken we dan uiteindelijk naar huis. Onderweg maakten we nog even een stop in Ukunda, om ons gerief op te halen die we aan de mama van Rene hadden gegeven. Ze had ons namelijk gebeld of we veilig op de luchthaven waren gekomen en ze was superblij toen we haar vertelden dat we nog enkele dagen zouden blijven. Ze ging meteen ons gerief bij elkaar zoeken en het klaarzetten zodat we dit snel konden oppikken zodat we voor de laatste dagen toch nog wat drinken en eten hebben.
Rond een uur of 00.00 waren we thuis en zochten we meteen onze pyjama in onze koffer zodat we snel in ons bed konden kruipen, want we hadden namelijk een lastige, drukke dag achter de rug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten