Vandaag werden we wakker gemaakt rond 9.00 uur op een heel rare manier. Plots hoorden we een stem in onze kamer, maar toen we keken stond er niemand. Brr… droomden we nu of niet? We wisten het echt niet. Tot Annelies plots riep “Stephanie het is ik, doe eens open ik heb nieuws!’ Stephanie sprong meteen uit haar bed en deed de deur open voor haar. Ze kwam met nieuws van de luchthaven. Annelies wist ons via haar mama te vertellen dat we misschien deze avond konden vertrekken naar huis rond een uur of acht, maar niets was nog zeker, want de ministers waren nog aan het overleggen of ze nu de vliegers zouden laten vliegen of niet.
We namen meteen een douche en gingen dan een ontbijt eten, maar helaas was dit niet mogelijk. We hadden namelijk enkel water in onze koelkast staan, dus besloten we om nog maar even te wachten om iets te halen om te eten.
We schoten meteen in actie en raapten al onze spullen bij elkaar voor de tweede of derde keer op rij.
Daarna was het afwachten. Een groot middagmaal zat er namelijk niet in, want we kregen bijna geen hap door onze keel, omdat we zoveel stress hadden. We aten ugali met een soort spinazie. Het was lekker, maar smaakte niet zoals de eerste keer dat we dit aten.
Na de afwas was het weer wat afwachten. We wisten met onszelf geen bleef en liepen maar wat heen en weer zodat de tijd wat sneller zou voorbij gaan, maar niets was minder waar.
We liepen de muren op van de zenuwen. Hatelijk was dat… We konden ook niets doen of ergens naar toe gaan, want van zodra we een telefoontje kregen van de luchthaven zouden we moeten vertrekken omdat het zeker nog twee uur rijden is naar de luchthaven.
We liepen de hele middag van huis naar huis om te vragen of er nog meer nieuws was, maar helaas was dat niet zo. Het werd een hele lange en saaie namiddag waar we niet veel konden doen, want al ons gerief om te werken voor school zat namelijk helemaal onderaan in onze valies en alles voor een vierde keer uithalen zagen we niet echt zitten. We besloten dan maar om alle foto’s te bekijken van de voorbije drie maanden en wat herinneringen boven te halen. Zo ging de tijd toch een beetje vooruit.
Ondertussen was het al 17.30 uur en hadden we nog altijd niets te horen gekregen van onze vlucht voor deze avond. Plots kregen we dan toch nieuws van de mama van Stephanie dat we waarschijnlijk hier tot zaterdagavond zitten, omdat het weer opnieuw slechter en slechter wordt en de vulkaan terug aan het uitbarsten was. Op slag verdween er toch wat stress, omdat we nu al wat meer zekerheid hadden. Toch verlangden we eigenlijk om onze familie en vrienden terug in de armen te nemen, maar helaas zal dit nog even wachten worden.
Nu kunnen we ons nog de komende dagen voor bereiden voor onze stage, maar als we pas zondagmiddag of avond aankomen en dan twee weken stage hebben zien we niet echt zitten. Hopelijk kan er voor een oplossing gezocht worden samen met school zodat we toch nog onze stage kunnen doen, maar misschien wat later.
Als avondeten aten we heerlijke potatoes met kool, ajuinen en het smaakte ons.
Ondertussen is het nu 21.00 uur en zullen we ons bed gaan opzoeken, want door al dat heen-en weergeloop en de vele stress zijn we wel moe en kunnen we wel wat slaap gebruiken. Hopelijk hebben we morgen wat meer nieuws, maar we vrezen er wat voor.
Tot later iedereen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten