Gisteren was het een vermoeide, maar geslaagde dag die we niet snel zullen vergeten. ’s Morgens werden we opgebeld door de receptie van het hotel om te melden dat het 2.30 uur was en we om 3.30 uur naar de luchthaven vertrokken, maar gelukkig waren wij al van 1.30 uur wakker, want we waren wel wat nerveus. Zullen we nu echt naar huis gaan of krijgen we weer te horen dat het niets zal zijn. We namen elk een verfrissende douche en gingen dan maar naar beneden, want op die hotelkamer zitten wachten zagen we niet zitten. Beneden aangekomen stuurden ze ons meteen naar het restaurant waar daar stond opnieuw een ontbijtbuffet op ons te wachten. We vonden wit wel grappig, want we hadden dit niet verwacht. De mensen hadden alles op tijd klaargezet zodat we nog iets konden eten voor we vertrokken. Om niet te eten vonden we niet respectvol dus aten we toch enkele dingen, want anders gingen we ons schuldig voelen. Het smaakte ons wel.
Om 3.30 uur werden we dan door een grote bus opgehaald aan het hotel, want niet allen wij drie moesten naar de luchthaven nog een zevental andere mensen die ook op deze vlucht moesten.
De mensen op de luchthaven begonnen ons al te kennen, want ze hadden ons al verschillende keren gezien. Niet alleen toen we daar voor niets stonden omdat er geen vlucht was, maar ook als we onze ouders afhaalden en terugbrachten. Ze waren blij voor ons dat we naar huis konden, maar ze vonden het ook wel jammer omdat ze ons niet meer zouden zien. Het was ook leuk voor ons, om eindelijk eens verder dan de balie te gaan in de luchthaven. Dat op zich al gaf ons een leuk gevoel.
Eenmaal op het vliegtuig kregen we meteen terug een ontbijt aangeboden. We moesten eerst 40 minuten vliegen naar Nairobi en dan een uurtje wachten om naar Amsterdam te gaan. Het eerste vliegtuig naar Nairobi was een klein, maar gezellig vliegtuig. We babbelden veel en haalden goede herinneringen naar boven. We beseften maar een klein beetje dat het nu echt was en naar huis gingen.
In Nairobi moesten we nog een klein beetje stappen en kregen we een formulier om in te vullen dat we het land verlieten. We stapten meteen naar gate 12 en moesten een kleine 10 minuten wachten. Daarna was het tijd om het vliegtuig op te stappen en te vertrekken. Brr… Het was wel een raar gevoel, want nu was het echt zo ver. We vertrokken naar huis.
Het vliegtuig van Nairobi naar Amsterdam was dan wel weer supergroot en heel luxueus in vergelijking met het vorige. We konden naar de TV en films kijken, maar ook naar verschillende soorten Radiozenders en naar kinderfilms. Van alles pikten we iets mee, want het was tenslotte onze laatste keer op het vliegtuig. De vlucht verliep heel goed met af en toe wat turbulentie. We konden ook wat slapen en dit deed ons wel deugd. De laatste twee uren hadden we heel veel de slappe lach en luisterden we naar de Keniaanse muziek op onze MP3’s. Gelukkig dat we deze bij ons hadden, want zo konden we nog eens de muziek van daar opsnuiven.
Uiteindelijk was het zover! We kwamen aan in Amsterdam. We spurten meteen naar de achterkant van het vliegtuig, want we zaten namelijk op de voorlaatste rij maar ze wisten ons te vertellen dat we helaas via de voorkant weg moesten. We sloten aan in de rij, maar die ging zo traag vooruit dat we toch even moeten wachten. Nog even ons pasport tonen en dan snelden we met drie naar de bagageruimte om onze valiezen te zoeken. We waren één van de laatste, want we zagen telkens onze valies vanuit de verte een toertje draaien op de band. Met een volgeladen kar trokken we naar de uitgang die we toch wel even moesten zoeken. Gelukkig zagen we in de verte nog enkele mensen wandelen en liepen we snel naar buiten. We waren supernerveus want we wilden nu echt wel onze ouders zien. We waren superblij dat deze de eersten waren die we zagen als we door de deur wandelden. Het was best grappig want onze kar met al onze valiezen lieten we staan en we stormden ons ouders in de armen. Beiden waren we blij om eindelijk onze familie in de armen te sleuren.
Nadien namen we afscheid van elkaar en reden we naar huis, want we moesten namelijk nog een lange weg afleggen voor we thuis waren. Het nadeel was dan nog dat er heel veel file was en we iets later tot 21.00 uur aankwamen in onze huizen. Stephanie bezocht meteen haar meme en Kathy werd thuis opgewacht door haar meme en pepe. Na wat bezoek te hebben gehad kropen we al snel in ons bed, want we waren verschrikkelijk moe.
Vandaag is het voor beiden al een drukke dag geweest. Ons gerief langs de kant doen, onze school verwittigen dat we thuis zijn, onze stageschool, vrienden opzoeken… Er zullen ons nog drukke dagen te wachten staan. Niet alleen dat we onze stage moeten voorbereiden voor volgende week, maar ook onze verhalen en belevenissen aan iedereen vertellen, mensen op bezoek hebben… De eerste paar weken zullen we zeker nog niet te veel kunnen rusten.
We zijn alvast blij dat we dit avontuur van drie maanden en twee weken hebben kunnen beleven zoals we maandag al vertelden. We zullen Kenia zeker missen en het zal lastig worden, maar gelukkig kunnen we onze belevenissen delen met elkaar, vrienden en met onze ouders die ons een bezoekje hebben gebracht. Zo zal het gemis wat lichter worden. Het zal ook raar doen om wekelijks onze blog niet meer aan te vullen, maar wie weet als we nog eens terug gaan met z’n tweeën dat we jullie weer kunnen verrassen met allerlei nieuwe verhalen en belevenissen.
Tot later iedereen! En nogmaals dank je wel voor de vele berichtjes op ons gastenboek, gsm’s, de telefoontjes, de brieven, e-mails, de steun, de sponsoring en zoveel meer en tot binnen enkele dagen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten