Vandaag was het opnieuw vroeg dag. Stephanie ging opnieuw werken met de kinderen en Kathy mocht haar ouders verwelkomen in Mombassa.
Stephanie: Vandaag werd ik opnieuw vroeg wakker. Gelukkig was Kathy ook op en konden we nog een praatje slaan. Ze was zo blij dat ze vandaag haar ouders kon verwelkomen. Kon ik dat ook maar. Maar ik moet nog een weekje op mijn tanden bijten.
Rond 7.40 uur vertrok ik dan naar school, want vandaag wou ik opnieuw het hijsen van de vlag meemaken. De parade was net zoals altijd weer superleuk en er werd heel veel gelachen. Vandaag speelde ik het spel lottino met de oudsten van de nurseryclass. Tot mijn grote verbazing viel het op dat de kinderen heel goed hun cijfers kenden en het spel goed konden spelen. Zowel ik als de kinderen hadden heel veel plezier, tot ik om 12.30 uur een telefoon kreeg van thuis. Ik kreeg een heuse klap te verduren. Ze wisten me te vertellen dat mijn pepe is overleden. Mijn wereld stortte in toen ik dit te horen kreeg. Ik probeerde me sterk te houden, maar vanaf ik alleen was en er maar aan denk komen de traantjes.
In de namiddag trok ik samen met Annelies naar de school om mijn gedachten wat te verzetten. Alleen zijn kon ik niet, want het wenen stonden me dichter dan het lachen. We mochten van Katrien tandenborstels gaan uitdelen in Rainbow Primary school en Amani. Gelukkig kon ik de kinderen blij maken en maakten zij toch nog een beetje mijn dag goed. Het deed me deugd om even weg te zijn van alles. Nadien trokken we nog met zijn tweeën naar het schooltje naast ons huis om de rest van de tandenborstels uit te delen.
Na het uitdelen hielpen we nog met het kaften van boeken en daarna trok ik samen met Kathy en haar ouders naar Ushago om daar iets te eten. Zo kon ik mijn gedachten wat verzetten. Ik had het wel moeilijk, maar probeerde me sterk te houden. Dit zou mijn pepe ook zo gewild hebben.
Eenmaal thuisgekomen skypte ik nog even met het thuisfront. Het deed me goed om iedereen te zien en te horen. Woensdag heb ik weer een afspraak.
Nu zal ik mijn bedje gaan opzoeken. Hopelijk kan ik de slaap vatten, want morgen wil ik opnieuw voor de klas staan en de kinderen iets bijleren.
Lala salama iedereen !!
Kathy: Ik was de hele ochtend wat zenuwachtig. Ik wist niet goed hoe mijn ouders gingen reageren op het land Kenia. Ik wou dat ze onmiddellijk een goed gevoel hadden, maar dit is niet altijd vanzelfsprekend. Ik zat nog in de auto richting airport en ik kreeg al een smsje om te zeggen dat ze al op mij aan het wachten waren. Toen ik daar aankwam zag ik ze onmiddellijk staan en ik vloog in hun armen. Het deed zo’n deugd om mijn mama en papa terug te zien.
Toen we door Mombassa reden met de taxi vertelde ik hen enkele dingen van wat ze zagen, maar ik liet ze vooral genieten van de vele beelden die ze zagen. Ze wisten niet waar eerst gekeken.
Aangekomen in Maweni pakten ze hun bagage uit en ging ik met hen op pad. Ik toonde hen ons verblijf, the village, de bank, de supermarkt, … We brachten ook een kort bezoekje aan de school. Dit om even kennis te maken met enkele leerkrachten en kinderen. Hun eerste reactie was: “iedereen ziet er hier zo gelukkig uit met hetgeen dat ze maar hebben. Ze hebben geen zorgen zoals wij hebben en iedereen is hier zo vriendelijk.” Ze voelden hun hier onmiddellijk thuis. De warmte was wel even wennen, maar daar hebben ze niet zoveel moeite mee.
Daarstraks zijn we dan met z’n allen nog iets gaan eten in Ushago en kregen we dan nog even de kans om wat bij te praten. Het was super.
Nu nog even de blog typen en dan vlug in ons bedje kruipen.
Lala salama …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten